Medyczna marihuana a bulimia. Jak konopie mogą wpływać na żarłoczność psychiczną

Bulimia to zaburzenie odżywiania charakteryzujące się napadami objadania się, po których następują zachowania kompensacyjne. Często do rozwoju choroby prowadzi lęk przed przytyciem i nieskuteczne próby odchudzania się. Czy medyczna marihuana może pomóc w lepszym radzeniu sobie z zaburzeniami objadania się? Przeczytaj artykuł i sprawdź, czy konopie lecznicze są skuteczne w zaburzeniach odżywiania i czy mogą wspomóc leczenie bulimii. 

Czym jest bulimia?

Bulimia, określana również jako żarłoczność psychiczna, to jedno z najczęściej diagnozowanych zaburzeń odżywiania, które polega na występowaniu okresów objadania się, a następnie zachowań mających na celu przeciwdziałanie przytyciu, w postaci 

1. prowokowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających, bardzo restrykcyjnej diety czy wykonywania intensywnej aktywności fizycznej.

Występowanie bulimii dotyczy najczęściej osób, które przywiązują ogromną wagę do swojego wyglądu, a ich samoocena uzależniona jest od sylwetki i wagi. Większe prawdopodobieństwo rozwoju bulimii pojawia się także u osób uprawiających sport w sposób kompulsywny. 

Utrzymywanie się tego zaburzenia odżywiania przez długi czas i brak podjęcia prób leczenia prowadzi do ogromnych spustoszeń w organizmie i różnego rodzaju konsekwencji zdrowotnych. 

Czym bulimia różni się od anoreksji?

Anoreksja i bulimia to najczęstsze zaburzenia odżywiania, które różnią się pod kilkoma względami. W przypadku bulimii, osoby chore mają najczęściej prawidłową masę ciała, a w anoreksji dochodzi do znacznego ubytku masy ciała i skrajnego niedożywienia. 

Kolejną różnicą jest brak okresów nadmiernego objadania się w anoreksji, tak jak ma to miejsce w bulimii. W przypadku anoreksji chory praktycznie nie spożywa jedzenia lub je bardzo małe jego ilości. 

Przyczyny bulimi

Dokładna przyczyna rozwoju bulimii nie została poznana. Jednak mówi się, że na występowanie tego zaburzenia odżywiania wpływ mają niektóre czynniki, a najczęściej współwystępowanie kilku jednocześnie. 

Cechy osobowości

Osoby zmagające się z bulimią często charakteryzują się niską samooceną, brakiem umiejętności radzenia sobie ze stresem, wysoką impulsywnością i rozchwianiem emocjonalnym. 

Czynnik społeczno-kulturowy 

Obecnie w kulturze kreowany jest nierealny obraz urody i kult szczupłej sylwetki, co sprzyja 

występowaniu zaburzonego obrazu własnego ciała i rozwoju bulimii lub innych zaburzeń odżywiania. 

Okazuje się, że bulimia zaczyna się tak samo jak anoreksja (jadłowstręt psychiczny), czyli poprzez nakładanie na siebie restrykcji żywieniowych, które powodują zbyt duży deficyt kaloryczny. W efekcie, organizm domagając się energii zmusza osobę do zjedzenia dużej ilości jedzenia.  

Środowisko rodzinne 

Jedną z częstszych przyczyn występowania bulimii są nieprawidłowe relacje rodzinne, które obejmują m.in. problemy z komunikacją, konflikty, przemoc i uzależnienia. Duży wpływ na zaburzenia odżywiania ma również emocjonalne zaniedbywanie dziecka przez rodziców w dzieciństwie i wczesnej dorosłości.  

Uwarunkowania genetyczne

Osoby, u których w rodzinie występowały zaburzenia odżywiania, zaburzenia nastroju, nadwaga lub otyłość, są bardziej narażone na wystąpienie bulimii w porównaniu do osób, u których nie było takich przypadków w rodzinie. 

Objawy bulimii

Bulimia objawia się na wiele sposobów i dotyczy to nie tylko specyficznych zachowań żywieniowych, ale również dolegliwości fizycznych. Mimo to przez długi czas może pozostawać niezauważona przez najbliższe otoczenie, ponieważ chory utrzymuje prawidłową masę ciała. 

Wśród zachowań i znaków, które mogą świadczyć o bulimii wymienia się m.in.:

• skupienie życia wokół jedzenia i wagi, 
• napady objadania się (np. zjedzenie kilku porcji posiłku wysokokalorycznego),
• znikanie dużych ilości jedzenia w krótkim czasie,
• jedzenie w ukryciu lub w nocy,
• korzystanie z toalety po jedzeniu,
• wykonywanie intensywnych ćwiczeń fizycznych,
• przyjmowanie dużych ilości środków przeczyszczających.

Długotrwale utrzymująca się bulimia powoduje problemy z uzębieniem, podrażnienie przełyku, zaburzenia równowagi elektrolitów, wypadanie włosów, łamanie się paznokci, suchą skórę i trudności z koncentracją. 

Ponadto w związku z tym, że bulimia zaliczana jest do chorób psychicznych, to często towarzyszą jej również inne zaburzenia natury psychicznej, takie jak np. depresja czy zaburzenia lękowe objawiające się strachem przed otyłością.  

Jak zdiagnozować bulimię?

Bulimia to choroba, której kryteria zostały opisane w klasyfikacji chorób ICD-11. Mówią one, że jeśli epizody objadania się pojawiają się częściej niż raz na tydzień i trwają przez co najmniej miesiąc, a napadom towarzyszy utrata kontroli nad ilością spożywanego jedzenia (ilość jedzenia przewyższa zapotrzebowanie kaloryczne) i zachowania kompensacyjne, to uznaje się, że jest to bulimia. 

Leczenie bulimii

Leczenie bulimii powinno być kompleksowe i obejmować kilku różnych specjalistów, chociaż zależy to od nasilenia objawów i ogólnego stanu chorego. Podstawą jest psychoterapia, która może odbywać się w różnych nurtach. Jednak najczęściej wykorzystuje się terapię poznawczo-behawioralną, która pomaga zmienić schematy dotyczące obrazu ciała, swojej wagi i samooceny. 

W cięższych przypadkach bulimii włączane są również leki, które zmniejszają nadmierny apetyt i są skuteczne w łagodzeniu zaburzeń współwystępujących, takich jak depresja czy stany lękowe. 

Niekiedy konieczne jest leczenie w warunkach ambulatoryjnych, w których współpracuje ze sobą kilku specjalistów m.in. psychoterapeuta, lekarz psychiatra, internista i dietetyk, aby zapewnić osobie chorej najlepsze rezultaty. 

W leczeniu zaburzeń odżywiania można również stosować medyczną marihuanę. 

Jak konopie wpływają na zaburzenia odżywiania?

Konopie zawierają liczne związki aktywne wpływające na organizm poprzez układ endokannabinoidowy (ECS), którego zadaniem jest utrzymywanie wewnętrznej równowagi i regulacja większości funkcji oraz procesów takich jak np. apetyt, ból, funkcje rozrodcze, odporność i sen. 

System ten składa się z endokannabinoidów, enzymów metabolicznych i receptorów, które są rozmieszczone po całym ciele i można je znaleźć m.in. w układzie nerwowym i przewodzie pokarmowym. 

Substancje konopne dzięki podobnej budowie do wewnętrznie produkowanych endokannabinoidów, wpływają na receptory i modulują ich działanie, co przynosi liczne efekty terapeutyczne, np. w postaci zmniejszenia zaburzeń lękowych, objawów depresyjnych czy regulacji apetytu – objawów, które często występują w przebiegu zaburzeń psychicznych związanych z jedzeniem. 

Co więcej, naukowcy odkryli, że układ endokannabinoidowy wpływa na odczuwanie smaku i przyjemności z jedzenia oraz odgrywa istotną rolę w regulacji apetytu, co zostało potwierdzone w badaniu z 2014 roku. 

Medyczna marihuana w leczeniu bulimii i innych zaburzeń odżywiania – badania

Marihuana medyczna wykazuje szereg właściwości leczniczych, które wykorzystuje się w leczeniu różnego rodzaju chorób, np. reumatoidalnego zapalenia stawów, choroby Alzheimera, boreliozy, padaczki i stwardnienia rozsianego. 

Okazuje się, że marihuana może pomóc również w zmniejszaniu niektórych dolegliwości związanych z zaburzeniami odżywiania, a także w zwiększeniu odczuwania smaku i przyjemności z jedzenia. Jest to istotne, ponieważ wykazano, że brak przyjemności z jedzonego pokarmu związany jest z rozwojem niewłaściwych zachowań żywieniowych. 

Warto wiedzieć, że osoby zmagające się z zaburzeniami odżywiania tracą zdolność czerpania przyjemności z jedzenia, a u większości z nich po posiłku pojawia się wstyd, poczucie winy i strach przed przytyciem. 

Zwiększenie apetytu po marihuanie medycznej

U niektórych osób napady objadania się występują na skutek zjadania zbyt małej liczby kalorii, co prowadzi do napadów objadania się i przyjmowania jednorazowo dużych porcji jedzenia, często większych pod względem kalorii niż wynosi zapotrzebowanie energetyczne osoby chorej. 

Dzięki zastosowaniu marihuany medycznej udaje się zwiększyć apetyt, a z czasem uregulować, co może pomóc w zjadaniu większych porcji jedzenia i zmniejszeniu ilości napadów objadania się.   

Wpływ marihuany na stany lękowe związane z zaburzeniami odżywiania

W bulimii często występuje obniżony nastrój, stany lękowe i uczucie niepokoju oraz napięcia. Ciągła kontrola nad swoim życiem dodatkowo nasila te dolegliwości i sprawia, że chory żyje w ciągłym strachu, który utrudnia codzienne funkcjonowanie. 

Marihuana lecznicza wykazuje właściwości uspokajające i przeciwlękowe, a także pomaga w lepszym radzeniu sobie z negatywnymi emocjami. Efektem takiego działania może być zmniejszenie napadów objadania się, ale nie zostało to jednoznacznie potwierdzone.

Najlepsze działanie przeciwlękowe wykazują odmiany konopi medycznych o wysokiej zawartości CBD i niskiej THC, ponieważ odwrotny stosunek kannabinoidów może wzmagać tego rodzaju objawy. 

Wykorzystanie medycznej marihuany w leczeniu bulimii – czy to możliwe?

Obecnie nie ma oficjalnego stanowiska lekarzy w kwestii leczenia bulimii medyczną marihuaną. Może to wynikać ze zbyt małej ilości badań dotyczących wykorzystania suszu konopnego w tym zaburzeniu odżywiania lub dobrych efektów tradycyjnie stosowanych metod. 

Na pewno leczenie marihuaną medyczną może przynieść korzyści terapeutyczne i zmniejszyć niektóre z objawów, takie jak zaburzenia lękowe czy depresja, ale zawsze podstawą powinna być psychoterapia. 

Być może kolejne badania pozwolą uzyskać więcej informacji dotyczących potencjalnych korzyści ze stosowania medycznej marihuany w bulimii.

Medyczna marihuana a bulimia – podsumowanie

Medyczna marihuana może być wykorzystywana w leczeniu bulimii jako terapia wspomagająca łagodzenie objawów związanych z zaburzeniami lękowymi i depresją, które często towarzyszą tej chorobie. 

Podawanie suszu konopnego medycznych może również zwiększyć przyjemność z jedzenia i poprawić odczuwanie smaku, co może przełożyć się na zmniejszenie napadów objadania się oraz jedzenie mniejszych ilości podczas napadu. 

Jednak o zastosowaniu medycznej marihuany w bulimii zawsze decyduje lekarz na podstawie dokumentacji medycznej, występujących objawów i ogólnego stanu zdrowia.